Ιστορίες από την ομίχλη

Ξεκινώντας θα ήθελα να ευχηθώ σε όποιον διαβάζει αυτές τις γραμμές τούτες τις μέρες, χρόνια πολλά και καλά Χριστούγεννα με υγεία. Δεν είμαι επ’ ουδενί άνθρωπος της άθλησης. Θα ήθελα πολύ να ήμουν και θαυμάζω τους ανθρώπους που προσέχουν τη σωματική τους υγεία, μα δυστυχώς όποτε κάνω ένα ξεκίνημα σχεδόν πάντα μετά από λίγο αυτό ασθενεί και χάνεται. Ίσως δεν έχω τη θέληση, ίσως δεν έχω κάποιον να με παροτρύνει, ίσως γιατί δεν μου έχει γίνει μια καλή συνήθεια, ίσως γιατί τα μελομακάρονα είναι ο διάολος ο ίδιος. Όμως γνωρίζω πολύ καλά ότι η σύνδεση του ανθρώπου με τη φύση είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ψυχικής μου υγείας, με αποτέλεσμα να καταπονώ το αγύμναστο σώμα μου όταν η λαχτάρα για εξορμήσεις είναι μεγαλύτερη από την ενόχληση των πονεμένων μυών. Το να βρίσκομαι εκεί έξω με κάνει να νιώθω ζωντανός και μου δίνει πολύτιμες (για μένα) φωτογραφικές δημιουργίες, στιγμιότυπα από μια ζωή μακρυά από τη καθημερινότητα και τη ρουτίνα.

Έτσι λοιπόν η ώρα έφτασε για μια εξόρμηση στο βουνό με την παρέα δύο κουμπάρων που ως Λιτοχωρινοί γνωρίζουν αρκετά από τα διάφορα μονοπάτια του μυθικού Ολύμπου. Αποφάσισαν ως ντόπιοι να ακολουθήσουμε τη διαδρομή Λιτόχωρο – Γκόλνα – Πηγή Καστάνας – Λιτόχωρο κι κάπως έτσι έκλεισε το ραντεβού για τις 9 το πρωί για να ξεκινήσει η ορειβασία. Η διαδρομή που ακολουθήσαμε χαρακτηρίζεται ως εύκολη στην ιστοσελίδα του Φορέα Διαχείρισης Εθνικού Δρυμού Ολύμπου μα όπως και να έχει, τόνισα ιδιαίτερα για άλλη μια φορά το πόσο λαπάς είμαι και να πηγαίνουμε με το μαλακό.

Ξυπνώντας το πρωί η πρώτη θέα από το παράθυρο του σπιτιού μου ήταν συννεφιά και το βουνό ήταν τυλιγμένο στην καταχνιά. Είχε τις ιδανικές συνθήκες που ήθελα και ονειρευόμουν αρκετό καιρό τώρα έχοντας στο μυαλό μου δασική φωτογράφιση σε ομιχλώδες τοπίο. Ήθελα να πιάσω την μυσταγωγική ατμόσφαιρα του δάσους, αυτήν την απόλυτη ησυχία όπου ο χρόνος και η ζωή της φύσης μοιάζει να έχει σταματήσει. Έτσι λοιπόν με το σακίδιο μου έτοιμο από την προηγούμενη ημέρα, οδήγησα προς τον Όλυμπο μέσα σε έναν βαρύ μουντό καιρό. Σύντομα βρέθηκα με τον Γρηγόρη και τον Διονύση στη διασταύρωση μεταξύ των τοποθεσιών Αγ. Ιωάννη και Προφήτη Ηλία και το στενό ανηφορικό μονοπάτι προς Γκόλνα έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα στην μικρή περιπέτεια.

Μια από τις κατάρες του φωτογράφου είναι να θέλει να έχει μαζί του όσο περισσότερο εξοπλισμό γίνεται και αν και δεν είμαι μεγάλος υποστηρικτής αυτής της λογικής ο σάκος ήταν αρκετά βαρύς παρόλο που τον έκανα πιο light πριν την εξόρμηση. Η διαδρομή ως την Γκόλνα είναι ανηφορική και μετά από λίγη ώρα άρχισα ήδη να νιώθω το φούσκωμα στα πνευμόνια μα παρόλα αυτά στεκόμουν στο ύψος μου. Η κουβέντα έπαιρνε και έδινε. Είχα λιγότερη συμμετοχή κι έκανα περισσότερο ερωτήσεις καθώς μου άρεσε να ακούω ιστορίες από το παρελθόν και το παρόν των δύο φίλων μα και γιατί προσπαθούσα να κρατήσω τις αντοχές μου. Μιλούσαν για παλιές σχολικές ιστορίες, για νεανικές τρέλες, για μονοπάτια που είχαν ακολουθήσει στο βουνό, για ανθρώπους που μετά από χρόνια ρεμπελιάς αφομοιώθηκαν κι έγιναν ένα με τον Όλυμπο, για την τρέλα της εποχής της πανδημίας, για την εσωστρέφεια και τον πανικό του εγκλεισμού, για τα παιδιά τους και το μέλλον, για αυγά, γλυκά και φαγητό και για τη ζωή την ίδια που δε χαρίζει κάστανο σε κανέναν. Κι όλες αυτές οι ιστορίες από την ομίχλη και την υγρασία του βουνού έμοιαζαν με ουράνια μελωδία τριών ανθρώπων που τους έδενε ο Όλυμπος, το μονοπάτι και το κάψιμο των μυών. Σ’ αυτές τις στιγμές εκτίμησα την καλή παρέα που είναι αναγκαία για νιώσεις ότι ζεις.

Φτάνοντας στη Γκόλνα είμαι μούσκεμα στον ιδρώτα. Το αλπικό μπουφάν μου ήταν η μόνη επιλογή που είχα σε ρουχισμό αλλά δεν ήταν κατάλληλο για πεζοπορία. Άλλαξα μπλουζάκια και πήρα τη μηχανή μου για φωτογραφίσω αφήνοντας για λίγο την παρέα και περπατώντας λίγα βήματα πιο πέρα στο δάσος που γινόταν πυκνότερο. Μόλις λίγα μέτρα παρακάτω Το βουνό έγινε τελείως διαφορετικό με αυτό που είχαμε διασχίσει ως τώρα. Ξαφνικά βρέθηκα σε ένα σημείο που ήταν σαν σκηνικό από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών! Οι καφέ-πορτοκαλί φτέρες δημιουργούσαν ένα στρώμα στο δασικό έδαφος και ξεροί γκρίζοι κορμοί δέντρων ορθώνονταν ψηλά σκεπάζοντας τον άφαντο ουρανό. Η καταχνιά έδινε αυτήν την ατμόσφαιρα πού είχα στο μυαλό μου αλλά σε πολύ καλύτερο βαθμό από ότι το είχα φανταστεί!

Χαμένος μέσα στο δάσος και στις φωτογραφίες μου, μαγεμένος από την ησυχία και την ομορφιά του τοπίου σχεδόν δεν άκουγα τις φωνές που με φώναζαν να γυρίσω. Επέστρεψα, κολατσίσαμε, ήπιαμε βουνίσιο τσάι που μας πρόσφερε ο Διονύσης και πήραμε το μονοπάτι ευθεία για να συνεχίσουμε την πορεία μας. Αποφάσισα να κρατήσω τη μηχανή στο χέρι μιας και το βουνό σε αυτό το κομμάτι του έδειχνε ακόμη πιο όμορφο. Τα μονοπάτια ήταν στρωμένα όλα με πεσμένα κόκκινα και πορτοκαλί φύλλα σαν ένα πάπλωμα που σκέπαζε τις πλαγιές. Στο διάβα μας συναντήσαμε νεαρούς, νεαρές, μεγάλους, μεγάλες ακόμα και σκύλους που απολάμβαναν κι αυτοί την ορεινή άσκηση. Ο δρόμος άλλοτε ευθύς ευκολοδιάβατος, άλλοτε ανηφόριζε, με φούσκωνε και με κούραζε και άλλοτε κατηφόριζε και με δυσκόλευε στα γόνατα. Κάπου στη διαδρομή γλίστρησα και έπεσα φαρδύς πλατύς στα μαλακά φύλλα, προσπαθώντας να σώσω τη μηχανή στο χέρι μου, μα δεν θα ήταν περιπέτεια δίχως λίγο αδρεναλίνη. Η πορεία της επιστροφής, μου φάνηκε πολύ μεγαλύτερη και δύσκολη. Η σωματική κόπωση γινόταν ολοένα και πιο αισθητή και οι στάσεις μου πιο συχνές για να πάρω ανάσα.

Έξι ώρες κράτησε περίπου η πεζοπορία και η επιστροφή στο σπίτι μπορεί να φαινόταν ως λύτρωση από την κούραση και τους σωματικούς πόνους που συνεχίστηκαν για δυό-τρεις μέρες ακόμα, μα το μυαλό μου είχε μείνει εκεί στο βουνό, στην ομίχλη, την υγρασία, τις ιστορίες και στην παρέα που δίνει τόσο πολύ νόημα στα ελάχιστα χρόνια μας σε τούτο τον πλανήτη. Κι όπως είπε και ο αείμνηστος Βασίλης Τριανταφυλλίδης “Άντε λοιπόν και πάλι να ξαναβρεθούμε”, αλλά σε φόρμα αυτή τη φορά!