Ώρα 2:44πμ. Τα γρανάζια μου μυαλού μου έχουν μπει σε απρόσμενη λειτουργία και στριφογυρίζω στο κρεββάτι προσπαθώντας να ανακτήσω και πάλι το χαμένο μου ύπνο.
Ώρα 4:07πμ. Μάταιος ο κόπος για ξεκούραση. Ο νους μου πλέον έχει γυρίσει την πλάτη του στον Μορφέα, έχει επαναφέρει δεκάδες αναμνήσεις, έχει φτιάξει άλλα τόσα σχέδια, περνάει από τις πιο βαρετές στιγμές της καθημερινής ρουτίνας μέχρι την ανυπομονησία για την επερχόμενη μίνι εξόρμηση στο βουνό. Νυχοπατώντας πηγαίνω στο λουτρό προσπαθώντας να κάνω όση περισσότερη ησυχία γίνεται και να ετοιμαστώ. Έξω ακόμα ακούγεται η βροχή και με ανησυχεί η πορεία του καιρού. Οι μετεωρολογικές ιστοσελίδες με καθησυχάζουν ότι μέχρι τις 8 το πρωί η βροχή θα κοπάσει.
Ώρα 6:20πμ. Κάνω έναν τελικό έλεγχο στο σακίδιο μου.
Φωτογραφικός εξοπλισμός- τσεκ
Μπαταρίες – τσεκ
Κάρτες μνήμης – τσεκ
Νερό – τσεκ
Κολατσιό – τσεκ
Κατεβαίνω ήσυχα τη σκάλα και φοράω τα ορειβατικά μου. Δόξα τω Θεό η βροχή έχει σταματήσει μα τα σύννεφα ακόμα είναι βαριά και γκρίζα στην μπλε ατμόσφαιρα της πρωινής καταχνιάς. Σε λίγα λεπτά θα βρεθώ με τον φίλο Δημοσθένη για να ξεκινήσουμε την πορεία με το αυτοκίνητό του προς τα Πιέρια όρη και συγκεκριμένα για το μικρό χωριουδάκι της Άνω Μηλιάς. Στην καθ’ οδόν πορεία μας συζητάμε για το βουνό και το μέρος που πηγαίνουμε, μιας και δεν το είχα επισκεφτεί ποτέ στο παρελθόν, υπό τους ήχους των Led Zeppelin . Η κουβέντα προχωράει σε ανθρώπους με αξιοζήλευτο ταλέντο και στον θαυμασμό που τέτοια μυαλά παρ’ όλες τις χάρες τους έχουν την ικανότητα να περιφρονήσουν το αξιοθαύμαστο και να επικεντρωθούν σε άλλα πράγματα ίσως πιο απλά και κοινότυπα. Προσπαθώ να καταλάβω αν η ιδιοφυΐα τελικά είναι ευχή ή κατάρα. Αν ο ιδιοφυής άνθρωπος την αγκαλιάζει ή την περιφρονεί και τη σπρώχνει για να είναι πιο “κανονικός”, ίδιος με τους άλλους. Κι επειδή το μικρό μου μυαλό δεν καταφέρνει ποτέ να φτάσει σε τελικά συμπεράσματα, κλειδώνω τις σκέψεις μου σε ένα κουτάκι κάπου στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μου και αρχίζω να απολαμβάνω το ορεινό υψόμετρο, κατασκοπεύοντας για σύννεφα και ομίχλη.
Σε λίγο το αυτοκίνητο θα σταματήσει δίπλα σε μια βρυσούλα απέναντι από την ιστορική εκκλησία της Αγίας Παρασκευής στην Άνω Μηλιά και όπως καταλαβαίνεται έχω ήδη σταματήσει να αναφέρω τη ώρα όπως έκανα και στην αρχή αυτής της ανάρτησης μιας και ο χρόνος έχει εξαφανιστεί από την εστίαση μου. Ακολουθώντας τον οδηγό μου μπήκαμε στο μονοπάτι της Αγάπης όπως το έχει ονομάσει στην ταμπέλα του ο πολιτιστικός σύλλογος του χωριού, λίγα μέτρα μετά την εκκλησία που προανέφερα. Προς μεγάλη μου έκπληξη μαθαίνω πως η δημιουργία, συντήρηση και φροντίδα της διαδρομής μας έγινε εξ’ ολοκλήρου από τον πολιτιστικό σύλλογο δίχως καμία βοήθεια από τον κρατικό μηχανισμό και το αποτέλεσμα μπορώ να πω με το χέρι στην καρδιά ότι είναι κάτι μαγικό.
It simply isn’t an adventure worth telling
J.R.R. Tolkien
if there aren’t any dragons
Το Πιερικό δάσος στα τέλη του Απρίλη βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο μεταξύ Χειμώνα και Άνοιξης. Οι οξιές πρασινίζουν στα κλαδιά τους αλλά το έδαφος είναι ακόμα καλυμμένο με τα πορτοκαλιά πεσμένα φυλλώματα των δέντρων. Στο μονοπάτι συναντήσαμε υπεραιωνόβιες άγριες καστανιές, ογκώδεις, μεγαλοπρεπείς, σκεπασμένες με παπλώματα βρύας και λειχήνας λες και βγήκαν από τα μυθικά δάση του Tolkien. Επίσης ήρθαμε τετ-α-τετ με πολλά άδεια κουφάρια από διάφορα δέντρα και κάπου εκεί ανακάλυψα, μαζί με την ευχάριστη παρέα και την αναζωογονητική πεζοπορία, ότι κυνηγούσα δράκους, νεράιδες και άλλα μυθικά πλάσματα του δάσους με το φωτογραφικό φακό μου, καμουφλαρισμένα με τις πρασινοκαφέ φορεσιές της φύσης.
Στο διάβα μας περάσαμε από ξύλινες γεφυρούλες, πέτρινες χτιστές πηγές και δροσερούς μικρούς καταρράκτες με κάθε βήμα μας να είναι μια μικρή ανάσα από την κλεισούρα της πανδημικής εποχής που ζούμε. Μοιραστήκαμε γνώσεις και ξεθάψαμε παλιές ιστορίες ανάμεσα στα κλικ των μηχανών μας, κάνοντας έτσι την πορεία πιο ενδιαφέρουσα και διασκεδαστική. Χωρίς καν να το καταλάβω είχαμε κιόλας κάνει τον γύρω τη διαδρομής μας και βρεθήκαμε ξανά στην αφετηρία μας. Ο καιρός άρχισε να δείχνει σημάδια καλυτέρευσης και μέχρι να επιστρέψουμε πίσω στην πόλη για το Κυριακάτικο (των Βαϊών) τραπέζι, ο ήλιος έλαμπε ψηλά στον ουρανό γεμίζοντας φως τους δρόμους.
11:32πμ. Πίσω στο σπίτι με ελάχιστες ώρες ύπνου μα έχω ένα χαμόγελο στα χείλη και νιώθω μια γλυκιά κούραση να με διαπερνά. Έχω το φωτογραφικό μου υλικό και τον ενθουσιασμό να μοιραστώ αυτά που είδα με την οικογένεια μου καταστρώνοντας τα σχέδια για το επόμενο κυνήγι δράκων και μυθικών πλασμάτων, κατά προτίμηση με πιο μεγάλη παρέα, φιλική και οικογενειακή.
Φωτογραφίες
| #1 | Canon EOS R6 | f/2.8 | 1/800″ | ISO 1000 |
| #2 | Canon EOS R6 | f/2.8 | 1/250″ | ISO 2000 |
| #3 | Canon EOS R6 | f/2.8 | 1/250″ | ISO 2000 |
| #4 | Canon EOS R6 | f/2.8 | 1/160″ | ISO 800 |
| #5 | Canon EOS R6 | f/5.6 | 1/20″ | ISO 640 |
| #6 | Canon EOS R6 | f/2.8 | 1/60″ | ISO 800 |
| #7 | Canon EOS R6 | f/5.6 | 1/20″ | ISO 640 |
| #8 | Canon EOS R6 | f/2.8 | 1/125″ | ISO 500 |
| #9 | Canon EOS R6 | f/2.8 | 1/160″ | ISO 1000 |
| #10 | Canon EOS R6 | f/2.8 | 1/250″ | ISO 400 |
| #11 | Canon EOS R6 | f/11 | 1/6″ | ISO 100 |
| #12 | Canon EOS R6 | f/2.8 | 1/250″ | ISO 400 |
| #13 | Canon EOS R6 | f/2.8 | 1/125″ | ISO 125 |
| #14 | Canon EOS R6 | f/2.8 | 1/100″ | ISO 800 |
| #15 | Canon EOS R6 | f/2.8 | 1/320″ | ISO 1000 |
| #16 | Canon EOS R6 | f/2.8 | 1/500″ | ISO 640 |
| #17 | Canon EOS R6 | f/2.8 | 1/50″ | ISO 800 |
| #18 | Canon EOS R6 | f/3.2 | 1/500″ | ISO 1250 |
| #19 | Canon EOS R6 | f/6.3 | 1/125″ | ISO 640 |
| #20 | Canon EOS R6 | f/2.8 | 1/160″ | ISO 500 |
| #21 | Canon EOS R6 | f/2.8 | 1/100″ | ISO 100 |
| #22 | Canon EOS R6 | f/2.8 | 1/200″ | ISO 100 |
| #23 | Canon EOS R6 | f/8.0 | 1/80″ | ISO 1250 |
| #24 | Canon EOS R6 | f/8.0 | 1/80″ | ISO 1250 |
| #25 | Canon EOS R6 | f/8.0 | 1/160″ | ISO 1250 |
| #26 | Canon EOS R6 | f/14 | 1/6″ | ISO 100 |
| #27 | Canon EOS R6 | f/2.8 | 1/50″ | ISO 100 |
| #28 | Canon EOS R6 | f/10 | 1/6″ | ISO 100 |
| #29 | Canon EOS R6 | f/10 | 1/6″ | ISO 100 |
| #30 | Canon EOS R6 | f/2.8 | 1/125″ | ISO 500 |
| #31 | Canon EOS R6 | f/2.8 | 1/100″ | ISO 100″ |
