Λίγο πριν την απαγόρευση της κυκλοφορίας του Νοέμβρη του 2020 πήρα ένα μουντό πρωινό την καμερούλα μου και οδήγησα με το αυτοκίνητο ως τη Λίμνη Κατή ή Λίμνη του Κατή πέρα από τα χωριά του Π. Παντελεήμονα, Π. Σκοτίνας και Π. Πόρρων. Ο πρωινός ουρανός έδειχνε από Νοτιοανατολικά να ανοίγει μα ο γερο-Όλυμπος έμοιαζε σκοτεινός και αφιλόξενος, εκτός κι αν είσαι φωτογράφος και κυνηγάς τα σύννεφα και το δραματικό τοπίο. Στην ανηφόρα πριν τον Παλαιό Παντελεήμονα, η στάση στην άκρη του δρόμου ήταν αναγκαία μιας και η θέα της ακτογραμμής της Νοτίου Πιερίας είχε πάρει φωτιά από τον ανυψωμένο εκείνη την ώρα ήλιο που έμοιαζε να θέλει να σχίσει τα σύννεφα και να κυριαρχήσει στη γη, επιτιθέμενος από τη μεριά της θάλασσας.

#1

Κάπου εκεί θα μπορούσα απλά να είχα τελειώσει την φώτο βόλτα μου και να γυρίσω σπίτι, νιώθοντας ότι δεν χρειάζεται να ψάξω για άλλες φωτογραφίες, μα ανασυγκρότησα τις δυνάμεις μου και συνέχισα την εξόρμηση ρίχνοντας περισσότερο λάδι στη φωτιά της ελπίδας για περισσότερες εικόνες.
Ο δρόμος συνέχισε με άσφαλτο για κανένα τέταρτο ακόμα μέχρι που αντίκρισα την σήμανση που με οδηγούσε αριστερά προς τη Λίμνη του Κατή. Εκεί ξεκινούσε ομαλή ανηφόρα σε χωματόδρομο πασπαλισμένο με πέτρες και για μια στιγμή κοντοστάθηκα φοβούμενος μην κάνω κάποια ζημιά στο αυτοκίνητο, μα πήρα βαθιά ανάσα και συγκεντρώθηκα όσο γινόταν περισσότερο στις οδηγικές μου ικανότητες.
Η πορεία μέσα στο δάσος του Ολύμπου ήταν μαγευτική. Είχε αρχίσει να ρίχνει ψιχάλες και σε πολλά σημεία το δάσος σκοτείνιαζε και το σκέπαζε μια ομίχλη, όπου έμοιαζε σαν να τριγυρνούσα σε ταινία του M. Night Shyamalan. Προσπαθούσα να έχω το μυαλό μου στην οδήγηση και πήγαινα πάρα πολύ σιγά μα που και που σταματούσα απολαμβάνοντας τη μυσταγωγία του ορεινού δρόμου. Η πορεία ήταν για μένα πρωτόγνωρη αφού δεν έτυχε να ξαναπάω ποτέ σε αυτό το σημείο στο παρελθόν. Σκέφτομαι πόσα πολλά εκπληκτικά μέρη υπάρχουν εδώ σ’ αυτόν τον τόπο που κατοικώ του οποίου είμαι ντόπιος γόνος και μου είναι εντελώς άγνωστα. Πρόσφατα σε μια συζήτηση, ένας φίλος φωτογράφος και συντοπίτης μου παρουσίασε ως λόγο που φωτογραφίζει το Ελληνικό τοπίο, και κατά κόρον την Πιερία, την επιμόρφωση των ανθρώπων για τα φυσικά κάλλη τούτης της γης. Είμαστε γνωστοί-άγνωστοι με το Πιερικό έδαφος και περπατάμε μόνο στα γνωστά μονοπάτια που πολλές φορές τα βαριόμαστε και μας κάνουν να νιώθουμε ότι ο Νομός αυτός δεν έχει να προσφέρει και πολλά. Μα αν έχει κάτι να δώσει, ε σίγουρα τότε αυτό είναι η φυσική του ομορφιά, που δυστυχώς οι περισσότεροι μας αγνοούμε όπως ακριβώς αγνοούσα κι εγώ τη λίμνη του Κατή.

#2

Πέρασε μισή ώρα περίπου ώσπου να βγω από το πυκνό, φυσικό τούνελ του δασικού δρόμου και μπροστά μου πλέον είχα τη λιμνούλα ήσυχη κι ατάραχη να προσκαλεί ευχάριστα τις λιγοστές ψιχάλες πάνω στην επιφάνεια της. Γύρω της οι κορφές των δέντρων χάνονταν μέσα στην ομίχλη και η ατμόσφαιρα ήταν κρύα και κινηματογραφική. Δυο τρεις αγελάδες αγαλμάτωσαν με την άφιξη μου και με κοιτούσαν επίμονα δίχως να βγάζουν άχνα, λες και ήξεραν ότι θα πόζαραν για τις φωτογραφίες μου και έπρεπε να μείνουν ακίνητες. Για πολλοστή φορά στη ζωή μου ένιωσα το ρίγος της μεγαλειότητας του πλανήτη και άρχισα να καταγράφω τις αναμνήσεις μου σε εκατομμύρια 0 και 1 μέσα στην ψηφιακή μου φωτογραφική μηχανή.

Μοναδικός επισκέπτης της λίμνης εκτός από εμένα ήταν ένα αγροτικό (ή Ute όπως το λένε τα ξαδέρφια μου στη μακρινή Αυστραλία) που μετέφερε μπάλες σανό για κάποια άλογα που ακούγονταν στο βάθος πέρα από το νερό. Μου έκανε τη χάρη να μου χαρίσει τη συντροφιά του για δευτερόλεπτα και μερικές λήψεις και ύστερα συνέχισε το δρόμο του για την εργασία του. Κάθε στιγμή ήταν πολύτιμη, κάθε αναπνοή καθαρού αέρα ανεκτίμητη, κάθε λεπτό μια έπαρση στη ζωή την ίδια που με γέμιζε με τη χαρά του πρωτόγνωρου.

Ο καιρός έμοιαζε να επιδεινώνει οπότε ο χρόνος μου ήταν μετρημένος. Ανέβηκα το ανηφορικό δρομάκι του λόφου απέναντι από τη λίμνη για να βρω νέες γωνίες λήψης και δεν απογοητεύτηκα. Ήταν μια όμορφη θέα που η πορτοκαλο-πράσινη χλωρίδα έντυνε θεσπέσια την μουλιασμένη γη γύρω μου. Ανάμεσα στα πεύκα, τις καστανιές και τις φτέρες ξεπρόβαλαν πολλές παραφυάδες με κατακόκκινα λαμπερά Ίλεξ ή αλλιώς Γκι ή κατά την προτίμηση μου αρκουδοπούρναρα που γυάλιζαν, με τις δροσοσταλίδες να μάχονται με τους νόμους τη βαρύτητας, κρεμασμένες απάνω τους. Το μονοπάτι για τους φίλους της ορειβασίας συνέχιζε για να επιστρέψει πίσω στον Παλαιό Παντελεήμονα και μου έκανε μια ανοιχτή πρόσκληση για μελλοντική πεζοπορία.

Wild and full of colours

standing proud forever

Mountains all around me

reaching out to heaven

Mountains – Socrates

Κάπου εκεί οι ψιχάλες πάχυναν και πύκνωσαν και ήταν ώρα να πάρω το δρόμο της επιστροφής. Κοντοστάθηκα στην κορυφή του λόφου για μια τελευταία ματιά δίχως κλικ. Μια ανάμνηση που προσπαθούσα να γράψω στη μνήμη του εγκεφάλου μου με την ελπίδα να μην χαθεί. Κοίταξα τα σύννεφα ομίχλης, τις ριπές στο νερό της λίμνης από τις ψιχάλες, το νοητό όριο του ουρανού και του δάσους και στο μυαλό μου έσκασε σαν βόμβα το θρυλικό “Mountains” των Socrates. Ψέλλισα “εις το επανιδείν” και μπήκα στο αυτοκίνητο για το γυρισμό στο σπίτι και τη ζεστασιά της οικογένειας.

#10

Φωτογραφίες

#1Canon EOS R6f/7.11/50″ISO 400
#2Canon EOS R6f/2.81/800″ISO 400
#3Canon EOS R6f/5.638″ISO 100
#4Canon EOS R6f/6.31/100″ISO 400
#5Canon EOS R6f/2.81/250″ISO 400
#6Canon EOS R6f/2.81/100″ISO 400
#7Canon EOS R6f/2.81/250″ISO 400
#8Canon EOS R6f/6.31/125″ISO 400
#9Canon EOS R6f/51/40″ISO 400
#10Canon EOS R6f/2.81/250″ISO 400