Cogito, ergo sum, σκέφτομαι άρα υπάρχω ξεστόμισε σχεδόν τετρακόσια χρόνια στο παρελθόν ο Ρενέ για να μας πει ότι αυτό που ζούμε είναι πραγματικότητα και όχι κάποιου είδους ψευδαίσθηση. Σκέφτομαι, άρα υπάρχω, άρα εφόσον υπάρχω αυτό σημαίνει ότι έχω κάποιο σκοπό συνειδητό ή υποσυνείδητο ο οποίος μεταφράζεται σε κάποιον ή κάποιους ρόλους. Και λέω κάποιους γιατί η προ-εγκατεστημένη βαρεμάρα από φύσις του ανθρώπου δεν τον αναδεικνύει ως ικανό να έχει μόνο μια διάσταση και ένα ρόλο, διότι οι νόμοι της φυσικής φρόντισαν να μας τοποθετήσουν σε έναν τρισδιάστατο κόσμο.  Σχεδόν από την ώρα που γεννήθηκα μου έδωσαν ένα όνομα και μια ταυτότητα για να ξεχωρίζω μέσα στο ανθρώπινο πλήθος και μαζί με αυτήν την ταυτότητα με ωθούν να αποκτήσω ένα σετ ικανοτήτων για να μπορέσω να αποδώσω στην επιβίωση και συνέχιση του κοινωνικού συνόλου. Όλα λοιπόν τα χαρακτηριστικά μου είναι σημεία που εξελίσσονται ή αναπτύσσονται σε προσόντα και ρόλους που αναλαμβάνω να αποδεχτώ ή να απορρίψω με βάση τις γνώσεις και τα συναισθήματα μου. Έτσι λοιπόν στην ερώτηση «ποιος νομίζεις ότι είσαι ρε;» η ορθή απάντηση θα ήταν «χέσε μέσα που να σου εξηγώ τώρα!». Μια τόσο γενική ερώτηση πολύ απλά μπορεί να δεχθεί μια τόσο γενική απάντηση. Οπότε ας ξεκινήσω να εμβαθύνω και να δημιουργήσω νέα σκέλη στην ερώτηση.

#1
#2

«Ποιος νομίζεις ότι είσαι ρε … όταν ξυπνάς»;

Είμαι ένας άνθρωπος αρσενικού γένους όπου με νυσταγμένη φάτσα και μισόκλειστα μάτια αναλαμβάνω τα καθήκοντα του πατέρα (hello! Ρόλος Νο1) και του εργαζομένου οικογενειάρχη (ρόλος Νο2). Κάθε που βγαίνει ο ήλιος από την ανατολή έχω λοιπόν να σκεφτώ την οικογένεια και την επιβίωση της βραχυπρόθεσμα. Να φροντίσω να ξυπνήσουν τα παιδιά κατά τη σχολική περίοδο για να ετοιμαστούν για το σχολείο και εγώ να πάω στην εργασία μου. Να φροντίσω να είναι επαρκή σε υλικά και συναισθηματικά αγαθά, να τους δώσω αυτό που θέλουν και να απαγορεύσω αυτό που δεν είναι έτοιμα ακόμα να δεχτούν ή που δεν είναι ουσιαστικό για την συνεχόμενη επιβίωση τους. Είμαι ο πατέρας τους και ζω με την ανησυχία μέσα μου για το μέλλον τους, τόσο κοντινό όσο και μακρινό, και όσο ειρωνικό κι αν ακούγεται φορώ μια μάσκα εφησυχασμού για να τα κάνω να νιώσουν όσο ασφαλή γίνεται. Περιμένω με υπομονή να έρθει η ώρα και η στιγμή που θα με κάνουν περήφανο ή θα με στεναχωρήσουν και τότε θα πρέπει ως πατέρας να αναλάβω το ρόλο του προπονητή ζωής, του συμβούλου, της πατερίτσας ή ακόμα και του σάκου του μποξ. Κάθε στιγμή λοιπόν της ημέρας ξεκινώντας από το πρωί ένα μικρό τμήμα του εγκεφάλου μου θα ταξιδέψει εκεί στα παιδιά και θα ψάξει να βρει τρόπους και συνθήκες που θα κάνουν τη ζωή τους ομαλή. Κάποιες φορές είμαι καλός μπαμπάς και κάποιες άλλες όχι και αυτό οφείλεται είτε γιατί πρέπει να εκτελέσω κάποιον άλλον ρόλο ή γιατί δεν ξέρω πώς να παίξω το ρόλο που μου ζητούν ή γιατί απλά βαριέμαι να ανταποκριθώ σε αυτό που θέλουν. Να με συγχωράτε αλλά άνθρωπος είμαι κι εγώ, πόσες φορές να παίξω με τα κουζινικά!

Παράλληλα όμως είμαι και σύζυγος. Αποστρέφοντας τον εαυτό μου από την εργένικη ζωή έχω δημιουργήσει έναν συναισθηματικό δεσμό με έναν άνθρωπο που με τη σειρά του μου προσφέρει πράγματα που είτε δεν μπορώ να τα κάνω μόνος μου ή δεν θέλω. Η συζυγική συμβίωση βασίζεται κατά ένα τεράστιο κομμάτι στο καθημερινό πάρε δώσε με υλικά και μη αγαθά που κάποιες φορές διευκολύνουν τη ζωή μου ή τη δυσκολεύουν. Όλες οι σχέσεις ξεκινούν με ρομαντικό χαρακτήρα και σιγά σιγά μεταμορφώνονται σε ανάγκη επιβίωσης που την αποδεχόμαστε κάνοντας μερικά (άλλοτε συχνά άλλοτε όχι) ρομαντικά διαλείμματα για να θυμόμαστε πως ξεκίνησαν όλα έτσι ώστε να συνεχίζουμε μαζί να φροντίζουμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας. Άρα πρέπει ως σύζυγος να είμαι επικοινωνιακός, σοβαρός, αστείος, καθώς επίσης γνώστης των προτιμήσεων της γυναίκας μου σε φαγητό, διασκέδαση, είδη πρώτης ανάγκης (απορρυπαντικά, σερβιέτες, χαρτί υγείας κτλ), να είμαι αληθινός, γλυκομίλητος , προστάτης, θαρραλέος, ευγενικός, ερωτικός, ειλικρινής, κουβαλητής, να σκοτώνω ζωύφια, να είμαι μάστορας (λάμπες, πρίζες, ηλεκτρικές συσκευές), να ξέρω να ανάβω φωτιά και κάρβουνα και να βοηθάω στο σπίτι με δουλειές. Είναι σίγουρα και άλλα, μα καλό είναι να προχωράμε. Σε αντάλλαγμα κάνω σεξ (όταν το επιτρέπουν οι συνθήκες), δεν βάζω πλυντήρια, δεν σφουγγαρίζω και έχω την κατανόηση και την ελευθερία από την γυναίκα μου όταν θέλω να κάνω κάτι που μου αρέσει ή να βγω έξω. Ανταποκρίνομαι σε όλα όσο γίνεται περισσότερο με όποια διάθεση κι αν έχω. Αυτό που θέλω να περάσω όμως στη γυναίκα μου είναι ότι κάποια πράγματα θέλω να τα κάνω με το δικό μου ρυθμό, αργό ή γρήγορο. Όλα αυτά τα έβαλα στη χρονική περίοδο που λέγεται ξύπνημα γιατί είναι ο θεμέλιος λίθος στη ζωή μου, αρά μου σκάνε ως προτεραιότητες που έρχονται με το άνοιγμα των ματιών.

#3 Photo Credits @ Sakis Georgakis
#4

«Ποιος νομίζεις ότι είσαι ρε … το πρωί ως το μεσημέρι»;

Α, μάλιστα είμαι ο εργαζόμενος σε αυτές τις ώρες. Ο μικροσκοπικός μου εγκέφαλος με τα λίγα αποθέματα ενέργειας που μπορεί να επενδύσει σε συγκεκριμένες εργασίες κάπου εδώ βάζει ένα φρένο στον πατέρα και τον σύζυγο και ντύνεται με τα ρούχα της δουλειάς. Η επιβίωση μας γίνεται πλέον μέσω της πληρωμένης εργασίας μας, την εκμίσθωση του χρόνου μας δηλαδή σε κάποιον άλλο άνθρωπο που είτε δεν έχει τα προσόντα για να κάνει κάποια εξειδικευμένη δουλειά που εμείς έχουμε περισσότερη γνώση και εμπειρία να την κάνουμε ή απλά δεν του φτάνει ο δικός του χρόνος. Στο γραφείο ο ρόλος του εργαζόμενου πολλές φορές έχει κοινά χαρακτηριστικά με αυτόν του συζύγου. Κυριαρχεί η αποδοτικότητα, και η παραγωγικότητα ως έννοιες βέβαια που πρέπει να έχω ως εργαζόμενος μα για να επιτευχθούν αυτές χρειάζονται όπως προείπα και κάποια συζυγικά χαρακτηριστικά όπως η ευγένεια, η επικοινωνία, η κατανόηση, το θάρρος, το μαστοριλίκι και η ειλικρίνεια. Επίσης στο γραφείο στη δική μου περίπτωση πρέπει να παίρνω αρκετά συχνά και το ρόλο του μαθητή που υποτίθεται ότι το άφησα πίσω μου μια εικοσαετία πριν. Πρέπει να επιμορφώνομαι συνεχώς με νέες τεχνολογίες για να μπορώ να ανταπεξέρχομαι στα καινούρια δεδομένα που καλπάζουν στο χώρο της πληροφορικής. Ο ρόλος αυτός δυστυχώς (όπως όλοι νομίζω οι ρόλοι) δεν έχει ανοσία στην ανία. Ο κίνδυνος της βαρεμάρας ελλοχεύει σε κάθε γωνιά του οκτάωρου και αρκετές φορές η έλλειψη αντικειμένου μπορεί να κάνει τα λεπτά να μοιάζουν αιώνια. Οι συνθήκες εργασίας μου είναι καλές όμως, και συνάδελφοι, αφεντικά και συνεργάτες – είμαι ευτυχής που το λέω – είναι σοβαροί, ικανοί και ικανοποιητικοί άνθρωποι οπότε δεν χωράει προσωπική γκρίνια σε αυτό το κομμάτι. Παράλληλα όμως έχω και τις προσωπικές μου δουλειές γιατί από κάπου πρέπει να βουλώνω τις οικονομικές τρύπες που ανοίγουν όπως μια εταιρία ύδρευσης τις τρύπες στο δρόμο. Ο χρόνος πιέζει πολλές φορές να δουλεύω περισσότερο από όσο θέλω αλλά το ελέγχω, προσπαθώντας να τους βάλω όλους σε πλαίσια και σειρά με βάση την πολυπλοκότητα και την ανάγκη τους για τις υπηρεσίες μου.


#5

«Ποιος νομίζεις ότι είσαι ρε … το απόγευμα»;

Εδώ οι ρόλοι εναλλάσσονται και ποικίλουν γιατί μπαίνουμε σε μια ζώνη που μπορεί να πάρει αρκετές διαστάσεις. Αυτή η χρονική περίοδος της ημέρας περιγράφεται ως «όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε». Μπορεί να γίνω μπαμπάς/παιχνίδι, μπορεί να γίνω γιος, μπορεί να γίνω ρομαντικός σύζυγος, μπορεί να γίνω σύζυγος βοηθός, μπορεί να γίνω καλλιτέχνης, μπορεί να γίνω φίλος, μπορεί να γίνω ράκος έτοιμος για ύπνο. Όλοι κάτι θέλουν το απόγευμα. Η μικρή θέλει να παίξει, η μεγάλη θέλει να μην την ενοχλούν, η γυναίκα μου θέλει καφέ και καμιά βόλτα ή κάποια δουλειά στο σπίτι, η μάνα μου θέλει βοήθεια και αμεσότητα σε δουλειές ή να πληρώσω λογαριασμούς ή να την εξυπηρετήσω κάπου, οι φίλοι έχουν όρεξη για κουβέντα και παρέα κι εγώ έχω τις φωτογραφικές μου ή μουσικές μου (λιγότερο πλέον) εξάρσεις οπότε πάντα κάτι υπάρχει που ζητάει την προσοχή μου και το χρόνο μου. Και πάντα είναι λίγος ο χρόνος. Πολύ μικρός για να τους ευχαριστήσεις όλους, άρα κόβεις τον εαυτό σου σε κομμάτια και μοιράζεις τα λεπτά σου σε όποιον έχει τη μεγαλύτερη ανάγκη ή κάνεις πιθανούς συνδυασμούς μέσα στο ίδιο χρονικό πλαίσιο και σαν ζογκλέρ τους παίζεις στον αέρα προσέχοντας μη πέσει κάνεις και σπάσει.

#6 Photo Credits @ Sakis Georgakis
#7

«Ποιος νομίζεις ότι είσαι ρε … το βράδυ»;

Το βράδυ δεν έχει απομείνει και πολύ ενέργεια πλέον μα έχει κι αυτό επιλογές. Η γυναίκα μου θέλει τον άντρα που ερωτεύτηκε δίπλα της στο ρόλο του εραστή, κάποιοι θέλουν τον εργαζόμενο να συνεχίσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Μα το βράδυ εμένα μου αρέσει να παίζω ξανά το ρόλο του παιδιού. Να προσπαθώ να θυμηθώ τα χρόνια που πέρασαν που οι ρόλοι ήταν λιγότεροι και πιο ξέγνοιαστοι. Προσπαθώ να χαθώ σε αυτά που έφυγαν και μοιάζουν σαν μια άλλη ζωή κάπου μακριά. Σε ιστορίες και φιλμ, σε παιχνίδια και φαντασία στις αναμνήσεις και στα σχέδια που δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν, στα όνειρα και στις φωτογραφίες, στα αστεία και στις συγκινήσεις, στη μουσική την ίδια που αφήνει μια γεύση γλυκόπικρη και νοσταλγική. Και κάπου εκεί ανάμεσα σε όλα αυτά η μπαταρία του εγκεφάλου μου λιγώνεται και τα μάτια κλείνουν και οι ρόλοι αλλάζουν γιατί πλέον μπαίνω στο φανταστικό κόσμο των ονείρων που δεν μπορείς παρά μόνο να εύχεσαι να είναι ευχάριστα και να σε ξυπνήσουν με καλή διάθεση για να αρχίσεις ξανά το πρωί από την αρχή.

#8
#9

Φωτογραφίες

  • #1 Canon 6D mk II || f/6.3 || 1/250″ || iso 400
  • #2 Canon 400D || f/5.0 || 1/15″ || iso 100
  • #3 Canon 750D || f/4.5 || 1/125″ || iso 200
  • #4 Canon 70D || f/4.0 || 1/50″ || iso 100
  • #5 Canon 6D mk II || f/2.8 || 1/30″ || iso 400
  • #6 Canon 750D || f/7.1 || 1/40″ || iso 2000
  • #7 Canon 70D || f/1.8 || 1/125″ || iso 100
  • #8 Canon 70D || f/2.8 || 1/500″ || iso 400
  • #9 Canon M50 || f/3.5 || 1/200″ || iso 100