Όρθιος, κι άσε τις τρίχες

Είναι τόσο περίεργο πράγμα το να ζεις. Γεμάτο αντιθέσεις και αντιφάσεις που αναγνωρίζω και διακρίνω όσο προχωρώ στο μονοπάτι μου, πράγμα που δεν γινόταν παλιότερα. Πέφτουν οι τοίχοι για ένα σωρό πράγματα στη ζωή μα εμείς είμαστε από πίσω τους και προσπαθούμε να τους αναστηλώσουμε. Είναι φοβερό το πόσο πολύ στηριζόμαστε στο γνώριμο και στο οικείο που ξεχνάμε ότι τα πάντα γύρω μας αλλάζουν διαρκώς. Εδώ στη μέση που βρίσκομαι τώρα αρχίζω και καταλαβαίνω ότι δεν μπορείς να αποφύγεις την αλλαγή που φέρνει ο χρόνος. Δεν μπορείς να μείνεις για πάντα παιδί όπως εξυμνούν τόσα τραγούδια, όσο κι αν προσπαθείς να το πιστέψεις, όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται. Τι αξία έχει να ζεις με την ψευδαίσθηση ότι θα μείνεις για πάντα παιδί; Το περάσαμε αυτό το ηλικιακό στάδιο και ήταν γλυκό και όμορφο και ωραίο, μα συνάμα αδύναμο, ανέμπειρο και φοβισμένο.

Ο κόσμος αλλάζει και τώρα στην παρούσα θέση μπορώ να νιώσω και να αφουγκραστώ καλύτερα το τι συμβαίνει γύρω μου. Μπορώ να διακρίνω τα νεανικά λάθη της έλλειψης της εμπειρίας, μπορώ να νιώσω δυνατός απέναντι σε μια κοινωνία που δε χαρίζει κάστανα γιατί ξέρω πως να μην τα χαρίζω κι εγώ. Είμαι σε θέση να δείξω αγάπη και καθοδήγηση στους ανθρώπους γύρω μου, να μοιραστώ τα βιώματα μου και να εκτείνω το χέρι βοηθείας μου. Τώρα εδώ στη μέση, μπορώ να κάνω πράγματα που παλιότερα δεν μπορούσα, άρα γιατί να προσπαθώ να στυλώσω τα παλιά τείχη;

---

Ναι αναπολώ, ναι μου έρχονται ξανά εικόνες και στιγμές του παλιού μου εαυτού, μα ο γερο-χρόνος δεν γυρνά πίσω για κανέναν, τραβάει μόνο μπροστά και με σέρνει πίσω του. Θα τον αφήσω να με σέρνει; Θα προσπαθώ να γαντζωθώ στα βράχια και τα κλαδιά του παλιού; Να το κρατάω με νύχια και με δόντια γιατί η αλλαγή με τρομάζει; Είναι μάταιο, δεν έχω ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος αυτή τη δύναμη. Το μόνο που καταφέρνω είναι να ματώσω τα χέρια μου από το γάντζωμα και το κορμί μου από το σύρσιμο. Έχω όμως μια μοναδική και πολύ καλύτερη επιλογή. Να σηκωθώ όρθιος στα πόδια μου και να περπατήσω βήμα βήμα δίπλα του σαν φίλος κι όχι σαν εχθρός.

Η αλλαγή θέλει κουράγιο ναι, μα πάνω από όλα χρειάζεται αποδοχή και αφομοίωση. Τώρα είναι ώρα για άλλα πράγματα. Διαφορετικά, καινούρια και πιο ποιοτικά. Πράγματα που το μυαλό μου δεν τα είχε σκεφτεί παλιότερα είναι εκεί έξω και με περιμένουν να τα ανακαλύψω αρκεί να ξεγαντζωθώ. Πως είναι δυνατόν να ζητάω ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μου όταν δεν μπορώ να αποδεχτώ τις αλλαγές που φέρνει ο χρόνος σε προσωπικό και μετά σε συλλογικό επίπεδο. Ψήλωσα, και πλέον αρχίζω να γέρνω το κεφάλι μου προς τα κάτω για να αντικρίσω τα μάτια τους, που κοιτούν εμένα για να βρουν το βλέμμα μου και να μου ζητήσουν όπως έκανα κι εγώ παλιά. Τώρα μπορώ να δίνω και να απολαμβάνω την ικανοποίηση που έχει η προσφορά της φροντίδας.

Μην ανησυχείς φίλε που διαβάζεις αυτές τις γραμμές σε καταλαβαίνω όταν κοιτάς πίσω σου και θες να τρέξεις πίσω στα παλιά. Είναι γλυκιά η ελαφρότητα της νιότης, τα μαύρα μαλλιά, το απαλό δέρμα, η ξεγνοιασιά του τίποτα και η λάμψη του ανεξερεύνητου στα μάτια, το ξέρω γιατί αλλάζω κι εγώ μαζί σου και τα σκέφτομαι κι εγώ που και πού. Μα άστα αυτά τώρα. Είσαι αυτό που είσαι και κάθε μέρα έχεις την ευκαιρία να γίνεσαι καλύτερος. Κάθε μέρα είσαι και μια διαφορετική εκδοχή της μάζας των τρισεκατομμυρίων μορίων που ως οντότητα έχουν το όνομα σου. Όρθιος λοιπόν, μην σέρνεσαι κι άσε τις τρίχες … να ασπρίζουν.