Μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα βρίσκομαι ξανά εδώ μπροστά στη λευκή οθόνη του υπολογιστή μου, με τον κέρσορα να αναβοσβήνει περιμένοντας τα δάχτυλα μου να πληκτρολογήσουν κάτι. Μπορεί να μην μοιράστηκα κάτι μαζί σας για αρκετό καιρό όμως σίγουρα δεν έμεινα στάσιμος. Μέσα σε αυτό το ετήσιο διάλειμμα που έκανα φωτογράφισα πολλά πράγματα, τοπία και πρόσωπα. Μα πιο σημαντικό απ’ όλα ήταν ότι δημιούργησα δεσμούς με νέους αξιόλογους ανθρώπους, όπου με κοινό μας στοιχείο την φωτογραφία δώσαμε πνοή σε μια νέα φωτογραφική ομάδα, την Pixelscape. Η αναζήτηση μας στο να αφήσουμε το αποτύπωμα μας στο χρονικό διηνεκές δια μέσου της ψηφιακής εικόνας, καθώς και η ανάγκη για δράση και όχι θεωρία γέννησε ένα ρητό που γρήγορα καταλάβαμε ότι το ασπαζόμασταν όλοι στην παρέα. Περισσότερη Φωτογραφία * Λιγότερος Θόρυβος.

Έδρα μας έγινε η Rain, μια Ιρλανδέζικη Pub (σ’ ευχαριστούμε Μάκη), όπου απολαμβάνοντας δροσιστικές μπύρες και εξαιρετικούς μεζέδες, στύβουμε τα κεφάλια μας ως άλλοι φιλόσοφοι των αρχαίων συμποσίων, παράγοντας ιδέες για φωτογραφίες και δράσεις, δίχως να λείπουν ξεκαρδιστικές ιστορίες από τις ζωές μας, απόψεις και οπτικές ματιές που μοιραζόμαστε με αγάπη, σεβασμό και ωριμότητα. Με μεγάλη χαρά και όρεξη ο καθένας μας βάζει το δικό του λιθαράκι στο να χτιστεί μια συγκεντρωμένη και συγκροτημένη ομάδα. Άλλος με τις γνωριμίες του, άλλος με τις γνώσεις του, άλλος με την πένα του και όλοι μαζί με τις φωτογραφίες μας. Διώξαμε τη γκρίνια, αγκαλιάσαμε τη συμπόνοια και ασπαστήκαμε την ανεκτικότητα απέναντι στις υποχρεώσεις αυτών που έχουμε απέναντι μας.

Μέρα με τη μέρα η παρέα αυτή δυναμώνει συνεχώς, απλώνοντας τα φτερά της, πετώντας προς όποια κατεύθυνση φυσάει ο φωτογραφικός άνεμος. Συγχρονίζοντας τις φωνές μας σε αρμονία και διατηρώντας μια ατμόσφαιρα συντροφικότητας ανακαλύπτω κάθε φορά την πραγματική αξία της παρέας. Νιώθω ότι με περιτριγυρίζουν άνθρωποι αξιόλογοι που θα με στηρίξουν με τον τρόπο τους, όπως κι εγώ τους στηρίζω με τα δικά μου μέσα, γνώσεις και χρόνο. Νιώθω ότι δεν είμαι πλέον μόνος μου (πέραν της οικογένειας μου) κι ότι μαζί με άλλους μπορούμε να καταφέρουμε πολλά και όμορφα φωτογραφικά πράγματα. Περισσότερο τώρα από ότι πριν μπορώ να κατανοήσω την σημασία της συλλογικότητας και της συμπερίληψης σε έναν κοινωνικό κύκλο. Το πρωτόγονο συναίσθημα της ανάγκης της ομάδας είναι τώρα πιο εμφανές, με τη ζεστασιά της ομαδικής αγκαλιάς να πλαισιώνει όλα τα μέλη ισάξια και να παρέχει την ανάλογη δύναμη που χρειάζεται για να κοιτάξουμε το μέλλον και το άγνωστο στα μάτια. Ίσως η Pixelscape είναι ένα μικρό κομμάτι που χρειαζόμουν για να νιώσω πιο ολοκληρωμένος, ως καλλιτέχνης (αν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω έτσι τον εαυτό μου) και ως δοτικός φίλος. Στον λίγο χρόνο που είμαστε μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά σε αυτή την ομάδα, έχω την αίσθηση ότι κάτι καλό ξεκινάει κι εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου να μεγαλώσει και να δώσει ότι μπορεί για να ομορφύνει τις δικές μας ζωές, τον τόπο μας αλλά και όποιους αποφασίσουν να μας παρακολουθήσουν. Αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές μη διστάσεις να κάνεις μια εγγραφή στην σελίδα της Pixelscape και να την ακολουθήσεις στα social media. Έπεται μια όμορφη συνέχεια!