Η πιο συνήθης ερώτηση που γίνεται μεταξύ ενηλίκων είναι “με τι ασχολείσαι;”. Ανάλογα με την απάντηση και την οικονομική κατάσταση που σου προσφέρει η εργασία σου πολλές φορές οι άνθρωποι που έχουμε απέναντι μας θα κρίνουν το κύρος μας, βγάζοντας συμπεράσματα από μια πάρα πολύ μικρή πτυχή της ζωής μας κι αυτό αποτελεί την μορφή σνομπισμού που υπάρχει στις μέρες μας. Η κοινή γνώμη λοιπόν λέει πως ζούμε σε μια υλιστική κοινωνία, μα αυτό δεν ακούγεται εντελώς σωστό. Το πρόβλημα δημιουργείται γιατί επιλέγουμε ένα τρόπο ζωής όπου η απόκτηση και συσσώρευση πολυτέλειας έχει γίνει μια πύλη ως προς το σεβασμό και την αγάπη την οποία αναζητούμε. Στην ουσία η επιθυμία του ανθρώπου δεν είναι τα πλούτη, οι βίλες και τα γιοτ, αλλά η τιμή, η υπόληψη και η αγάπη, μα δυστυχώς νομίζουμε ότι αγωγός τους είναι τα πλούτη. Αν κάποιος στο δρόμο οδηγεί ένα πανάκριβο αυτοκίνητο δεν σημαίνει ότι είναι απαραίτητα άπληστος ή χυδαίος ως προς το χρήμα και την εξουσία, μα ίσως είναι κάποιος που έχει μια αθεράπευτη ανάγκη για αγάπη, κάποιος που δεν κατάφερε να βρει την τιμή και την υπόληψη που χρειάζεται με απλούς τρόπους κι έτσι έχει ως αποτέλεσμα να χρειάζεται όλο και περισσότερα πράγματα ώστε να νιώσει ότι έχει το δικαίωμα της ύπαρξης στο κοινωνικό σύνολο.

#1


Όλα αυτά σχετίζονται με τις προσωπικές αξίες που αποκτούμε κατά την ανατροφή μας. Αν αντί για ένα πολυτελές αυτοκίνητο οδηγείς καθημερινά ένα ποδήλατο και είσαι εντάξει με αυτό και με τον εαυτό σου τότε κάτι πήγε καλά στο παρελθόν σου. Αν είσαι γονιός και το παιδί σου δεν δείχνει να έχει την ανάγκη ή τη φιλοδοξία να γίνει διάσημο, ιδίως μέσα στο σημερινό κόσμο της αυτοπροβολής των κοινωνικών δικτύων, τότε κάτι καλό έχεις κάνει ως γονιός. Αυτό σημαίνει ότι το παιδί είναι συμφιλιωμένο με τον εαυτό του χωρίς να έχει ανάγκη από πολλά υλικά αγαθά ή το συνεχές φως του προβολέα πάνω του. Το μήνυμα της εποχής μας είναι “ο οποιοσδήποτε μπορεί να καταφέρει το οτιδήποτε”. Είναι μια υπέροχη ιδέα μα επίσης είναι και πάρα πολύ επικίνδυνη. Διότι αν ζούμε σε έναν κόσμο που μπορούμε να κάνουμε τα πάντα μα όμως έχουμε καταφέρει κάτι μικρό, κάτι λίγο με βάση τις ικανότητες ή τις γνώσεις μας, τότε κινδυνεύουμε να συνθλίψει την αυτοεκτίμηση μας τούτη η ιδέα.

#2
#3
#4

Αν παρατηρήσουμε τα βιβλία προσωπικής βελτίωσης θα δούμε ότι υπάρχουν δεκάδες που προσπαθούν να μας οδηγήσουν σε μια γρήγορη και άνετη οικονομική κατάσταση. Ακριβώς δίπλα τους άλλες τόσες δεκάδες βιβλία υπάρχουν με το πως να αντιμετωπίσουμε την χαμηλή αυτοπεποίθηση μας. Και τα δύο είδη βιβλίων συσχετίζονται άμεσα. Διότι αν η κουλτούρα της κοινωνίας που ζούμε μάς ορίζει ότι πρέπει να βγάλουμε γρήγορο και πολύ χρήμα, τότε μας υποδεικνύει ότι υπάρχει τεράστιο πρόβλημα χαμηλής αυτοπεποίθησης επειδή δεν το έχουμε καταφέρει . Η κουλτούρα αυτή μας οδηγεί ασυναίσθητα στην αντίληψη ότι πρέπει να ανήκεις στο 1% των πλουσίων για να έχεις υψηλή αυτοπεποίθηση. Όταν λοιπόν δεν καταφέρνεις να επιτύχεις στην ιδέα “ο οποιοσδήποτε μπορεί να καταφέρει το οτιδήποτε” που συσχετίζεται κατά ένα τεράστιο ποσοστό με την οικονομική άνεση ή τη διασημότητα τότε έρχεται και η σύνθλιψη.

#5


Οι περισσότεροι μας θα ζήσουμε την απλή συνηθισμένη ζωή του 99% των απλών ανθρώπων. Δυστυχώς όμως η κοινωνία μας έχει αρχίσει και χτίζει έναν κόσμο όπου μια συνηθισμένη ζωή δεν είναι αρκετά καλή και αυτό είναι τρέλα. Είναι μια μορφή αυτομαστιγώματος. Αν το δούμε από μακρυά το πράγμα, αυτό που έχουμε καταφέρει ως άνθρωποι, είναι να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες, όπου μια συνηθισμένη ζωή είναι υλικά πιο άνετη από ότι ήταν ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μια συνηθισμένη ζωή με τα σημερινά δεδομένα περιέχει ένα αυτοκίνητο, στέγη, ζεστό νερό και φαγητό, άδεια από την εργασία μας και διακοπές, οπότε από υλιστικής άποψης όλα μοιάζουν να είναι τέλεια. Μα αντί να χαιρόμαστε έχουμε βάλει στο μυαλό και στην ψυχολογία μας ότι στην πραγματικότητα μια συνηθισμένη ζωή δεν είναι αρκετά καλή. Δεν είναι αρκετά καλό ένα απλό αυτοκίνητο ή ένα απλό σπίτι, ή το ζεστό νερό ή το φαγητό στο οποίο έχουμε εύκολη πρόσβαση. Όχι δεν είναι αρκετά όλα αυτά. Θέλουμε να ζήσουμε μια αξιοσημείωτη και εντυπωσιακή ζωή. Να γίνουμε διάσημοι, να γίνουμε κάποιοι, να μας ξέρει ο κόσμος, να μιλούν για εμάς, να ανεβούμε “επίπεδο”. Αυτοτιμωρούμαστε προσπαθώντας να γίνουμε κάτι μεγαλειώδες, να ζήσουμε μια ζωή που στατιστικά είναι τόσο άπιαστη και όπου αν δεν την πετύχουμε μοιάζει με αποτυχία και ψυχολογικό εξευτελισμό και έτσι οδηγούμε τον εαυτό μας στην καταστροφή. Δεν είμαστε αποτυχημένοι αν ζήσουμε μια συνηθισμένη ζωή. Δεν θα καταστραφεί η ζωή μας αν δεν γίνουμε δακτυλοδεικτούμενοι. Δεν θα σταματήσει η γη να γυρνάει αν δεν ταξιδέψουμε από άκρη σ’ άκρη της γης μέχρι τα 30 ή αν δεν βγάλουμε το πρώτο μας εκατομμύριο από την άνεση του καναπέ μας ως τα 25. Είμαστε στο 99% των “αποτυχημένων”, με την ίδια μοίρα που μας ορίζει να ζήσουμε μια συνηθισμένη ζωή. Όμως όλα αλλάζουν αν, εφόσον δεν καταφέρουμε το αξιοθαύμαστο, πούμε στον εαυτό μας ότι μια συνηθισμένη ζωή είναι μια καλή ζωή, κι ότι δεν χρειάζεται να βασανιζόμαστε και να νομίζουμε ότι ο μόνος τρόπος για να είμαστε αρκετά καλοί είναι να γίνουμε εξαίρετοι και άριστοι.

#6
#7
#8


Για να μην παρεξηγηθώ, το να είσαι άριστος, να έχεις φιλοδοξίες και σχέδια είναι τέλειο. Δεν βρισκόμαστε σε κανέναν κίνδυνο που να μας προσδιορίζει ότι δεν μπορούμε να έχουμε φιλοδοξίες. Ο κίνδυνος βρίσκεται στην ψυχολογική καταπόνηση και απομόνωση που προκαλεί το συναίσθημα της ανεπάρκειας και της ανικανότητας σε σχέση με τις προσδοκίες που έχουμε. Υποφέρουμε από μια επιδημία ψυχικής ασθένειας που μπορεί να έχει τραγική κατάληξη λόγω της πίεσης των προσδοκιών που έχουμε ή που βάζουμε στα παιδιά μας. Η ιδέα που τρέφουμε ότι η ζωή θα είναι λαμπρή και εξαίσια μόνο αν γίνουμε επιτυχημένοι, όταν στην πραγματικότητα είναι πολύ πιθανότερο να έχουμε μια συνηθισμένη ζωή, ελοχεύει τον κίνδυνο να μην μπορέσουμε να αποδεχτούμε τον εαυτό μας και να αρρωστήσουμε ψυχικά. Δεν είναι ανάγκη να κερδίζουμε πάντα και να είμαστε πάντα το νούμερο ένα. Δεν χρειάζεται. Είναι εντάξει να αποτύχουμε, είναι εντάξει αν αντί για τη χαρά του χρήματος έχουμε τη χαρά της παρέας ενός φίλου ή ενός φαγητού που δεν ήταν από τον καλύτερο σεφ και το πιο ακριβό εστιατόριο. Δεν πειράζει αν δεν βρούμε την τέλεια αγάπη, είναι εντάξει αν βρούμε κάποιον άνθρωπο να μας κρατήσει περιστασιακά το χέρι και να καταλάβει ένα μικρό μέρος του εαυτού μας και όχι την ολότητα μας. Κάποιον που στις πιο σκοτεινές στιγμές μας θα είναι δίπλα μας με όλη τη σημασία και τις έννοιες της λέξης φιλάνθρωπος .

#9

Φωτογραφίες

#1Canon EOS 70Df/9.01/100″ISO 1600
#2Canon EOS M50f/1.81/640″ISO 100
#3Canon EOS 400Df/5.61/25″ISO 1600
#4Canon EOS 6D mk IIf/3.21/50″ISO 1600
#5Canon EOS 6D mk IIf/2.81/60″ISO 3200
#6Canon EOS 400Df/5.01/320″ISO 100
#7Canon EOS 400Df/5.61/200″ISO 100
#8Canon EOS 70Df/6.31/200″ISO 100
#9Canon EOS 6D mk IIf/8.01/125″ISO 100