#2
#3

Χρειάζεται γερή προσπάθεια να ξυπνήσεις το χάραμα για να πιάσεις την ανατολή της νέας ημέρας. Ας το παραδεχτούμε στις 4:30 το πρωί σίγουρα είμαστε στο καλύτερο κομμάτι του ύπνου, ονειρευόμενοι τις επιθυμίες μας, τους φόβους ή τις εναλλακτικές πραγματικότητες μας και το τελευταίο πράγμα που θες να ακούσεις εκείνη τη στιγμή είναι το ξυπνητήρι. Μα μόλις καταφέρεις να βγεις από το κρεββάτι, ρίξεις λίγο νερό στο πρόσωπό σου και βγεις έξω στην πρωινή μπλε φωτογραφική ώρα, αυτή η αέρινη αύρα ηρεμίας μπορεί να προσφέρει πολύ περισσότερα από τον ύπνο. Καταλαβαίνω ότι αυτό δεν είναι και τόσο συναρπαστικό για τους περισσότερους αλλά αν θεωρείς τον εαυτό σου φωτογράφο τότε σίγουρα η προσπάθεια αυτή θα σου κάνει “κλικ”.

Είναι μύθος ότι σε ένα τέτοιο μέρος θα βρεις ησυχία. Πρόκειται για μια τοποθεσία που σφύζει από ζωή και όπου θα συναντήσεις μια πληθώρα από πουλιά, ψάρια, έντομα, ερπετά & θηλαστικά που συνυπάρχουν μεταξύ τους με τη γνωστή δόση “βαναυσότητας” της επιβίωσης. Μπορεί οι άνθρωποι να είναι στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας όμως η φύση κυριαρχεί τους πάντες. Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα εκεί έξω που δεν γνωρίζουμε, διότι ο μικρός εγκέφαλος μας δεν έχει τη χωρητικότητα να κρατήσει όλες τις πληροφορίες της. Μα αν σταθούμε ακίνητοι και ήρεμοι για λίγο ίσως το μόνο που χρειάζεται να κατανοήσουμε για την ουσία της ζωής είναι να τη νιώσουμε να μας περιβάλλει· όχι τη δική μας, μα τη δική τους.

Ένιωσα τα πνευμόνια μου να φουσκώνουν με την εισβολή της φύσης—ο άνεμος, τα βουνά, τα δέντρα, οι άνθρωποι. “Αυτό είναι το να είσαι ευτυχισμένος”, σκέφτηκα.

-Sylvia Plath, the bell jar

Ο κορμοράνος είναι πτηνό που τρέφεται με ψάρια. Μετά την κατάδυση του στο νερό για να βρεί την τροφή του, τα υδρόφιλα πούπουλά του γίνονται βαριά και όπως είναι μουσκεμένα του απαγορεύουν την απογείωση. Έτσι λοιπόν στέκεται πάνω σε βράχους και δέντρα συνήθως με ανοιγμένα τα φτερά και αφήνει τον ήλιο να τον στεγνώσει για να πετάξει ξανά ψηλά. Σαν τον κορμοράνο είμαστε κι εμείς οι άνθρωποι. Βουτάμε στα νερά της καθημερινότητας και της ρουτίνας για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Μα η διαφορά μας με το πουλί είναι ότι ξεχνάμε να στεγνώσουμε το μυαλό μας, να μείνουμε ακίνητοι, να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας και να κερδίσουμε ξανά τους αιθέρες. Με ασήκωτα πια τα αόρατα φτερά μας στεκόμαστε για πάντα στο ξερόκλαδο κι αποσυνδεόμαστε από το γαλάζιο του ουρανού.

#4 Κορμοράνος

Εμπρός

Η ζωή ξεδιπλώνεται μπροστά μας με μυριάδες μονοπάτια για να επιλέξουμε στην ολότητα της. Κι εμείς οδηγούμε τις μικρές μας βάρκες μέσα σε αυτά τα μονοπάτια όπως ο ψαράς μέσα στο δέλτα, προχωρώντας πάντα εμπρός προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Σταματάμε και γυρνάμε και κινούμαστε και χάνουμε τους εαυτούς μας μόνο για να ξαναβρούμε εκ νέου το δρόμο μας. Και όλο αυτό συμβαίνει όσο κατευθυνόμαστε στην ίδια χρονική πορεία όπως όλοι οι γύρω μας, μπερδεμένοι με τη νόηση του χρόνου που τον αντιλαμβανόμαστε άλλοτε ως γρήγορο κι άλλοτε ως αργό ακόμα κι όταν γνωρίζουμε ότι η μέρα έχει μόνο 24 ώρες και τα χρόνια μας έχουν τέλος. Για αυτό ας χαθούμε μέσα στο δέλτα της ζωής. Είναι εντάξει αν το κάνουμε και για να είμαι ειλικρινής το συνιστώ κιόλας.

Φωτογραφίες

  • Δελτα Αξιού – Καλοχώρι, Θεσσαλονίκης
  • Canon 6D mk II
  • #01 – f/5.6 || 1/640″ || 100
  • #02 – f/8 || 1/125″ || 100
  • #03 – f/8 || 1/1000″ || 200
  • #04 – f/5.6 || 1/200″ || 100
  • #05 – f/7.1 || 1/1250″ || 400
  • #06 – f/5.6 || 1/640″ || 100
  • #07 – f/4 || 1/4000″ || 400
  • #08 – f/5.6 || 1/1600″ || 200
  • #09 – f/8 || 1/400″ || 200
  • #10 – f/8 || 1/320″ || 100