#1

Σηκωθήκαμε με το χάραμα για να φωτογραφίσουμε την ανατολή του ήλιου στην παραλία Κατερίνης. Υπήρχε ένας ενθουσιασμός μέσα στην ηρεμία του πρωινού μιας και ο ουρανός έδειχνε αρκετά υποσχόμενος αφού διακρίναμε σύννεφα μέσα στο σκοτάδι. Φθάνοντας στο λιμάνι με τις ψαρόβαρκες πιάσαμε ψιλή κουβέντα για πιθανές φωτογραφικές συνθέσεις ενώ παράλληλα συμβουλευτήκαμε κάποιες εφαρμογές στο κινητό που μας έδειχναν από που θα ξεπροβάλει ο ήλιος. Η ώρα κόντευε κι η λεπτή γραμμή του ορίζοντα είχε αρχίσει να κοκκινίζει. Ρύθμισα τη μηχανή για να τραβήξω φωτογραφίες μακράς έκθεσης και μετά το δεύτερο κλικ που παρήγαγε την πιο πάνω φωτογραφία, έτσι από το πουθενά έπεσε ένα παχύ στρώμα πυκνής ομίχλης σε διάστημα δευτερολέπτων.

Η φωτογράφιση της ανατολής λοιπόν πήγε περίπατο και είχαμε μια ελαφριά απογοήτευση αφού ναι μεν η ομίχλη είναι ένα ωραίο φωτογραφικό θέμα αλλά όταν η ορατότητα είναι πολύ περιορισμένη και η υγρασία περονιάζει, δεν έχεις επιλογές για κάδρα. Κοντοσταθήκαμε λιγάκι ακόμη στο μικρό λιμάνι και έπειτα αποφασίσαμε να κάνουμε έναν περίπατο προς εύρεση νέων φωτογραφιών. Η ομίχλη δυστυχώς κράτησε για όλη τη διάρκεια της πρωινής “χρυσής ώρας” με αποτέλεσμα να χάσουμε αρκετό χρόνο ποιοτικού φωτός.

Μεγάλε άσε για λίγο τα τριπόδια, τα φίλτρα, τις μηχανές, τις ρυθμίσεις και τα κλικ και άραξε με τους φίλους σου.

Το παν είναι να μην αφήνεις τίποτα να σε πτοήσει. Ο καιρός είναι ο καλύτερος φίλος και ο χειρότερος εχθρός του φωτογράφου, μα υπάρχουν κάποιες φορές που είναι σαν να σου λέει “μεγάλε άσε για λίγο τα τριπόδια, τα φίλτρα, τις μηχανές, τις ρυθμίσεις και τα κλικ και άραξε με τους φίλους σου”. Και κάπως έτσι η φωτογραφική βόλτα εξελίχθηκε σε πρωινό γεύμα με καλή παρέα και κουβέντα. Κι όταν κόπασε η ομίχλη και σωθήκαν οι συζητήσεις πήραμε για άλλη μια φορά το δρομί δρομάκι ψάχνοντας να βρούμε ένα τελευταίο κάδρο.

Πέρα από την ακροθαλασσιά πάνω στα βράχια ενός κυματοθραύστη βρήκαμε μια τελευταία φωτογραφία για εκείνη τη μέρα σαν χαμένο pokemon. Σαν αρχάριοι ακροβάτες, προσπαθώντας να βρούμε την ισορροπία στα σώματα τα δικά μας και του φωτογραφικού εξοπλισμού μας, “παλεύοντας” να μην προσγειωθούμε στο υγρό τοπίο που τόσο θέλαμε να αποθανατίσουμε, καταφέραμε να κάνουμε το τελευταίο κλικ της ημέρας δίνοντας εκ νέου ραντεβού με την φύση με την ελπίδα να σταθούμε τυχερότεροι και να καταφέρουμε να αιχμαλωτίσουμε τόσο στον φακό όσο και στην ψυχή, την κόκκινη ουράνια μπογιά που τόσο λαχταρούσαμε.

#4

Φωτογραφίες

  • Παραλία Κατερίνης
  • #1 Canon EOS 6D mk II || f/11 || 5″ || iso 100
  • #2 Canon EOS 6D mk II || f/4 || 1/25″ || iso 100
  • #3 Canon EOS M50 || f/6.3 || 1/60″ || iso 400
  • #4 Canon EOS 6D mk II || f/25 || 25″ || iso 100