Ένοχη Οικογενειακή ελευθερία

Στον κινηματογράφο οι ταινίες που ξεδιπλώνουν ιστορίες για ανθρώπους που μάχονται για την οποιαδήποτε ελευθερία τους έχουν πάντα μια ιδιαίτερη θέση στην πλειοψηφία των σινεφίλ. Η έννοια της ελευθερίας είναι συγκινητική και το συναίσθημα της είναι κάτι που οι λέξεις δύσκολα το περιγράφουν. Την διδάσκουμε στα σχολεία στα παιδιά ως το μέγιστο αγαθό του ανθρώπου, την εξυμνούμε σε γιορτές, την καμαρώνουμε στην τέχνη και την θεωρούμε ως αναπόσπαστο κομμάτι της ηθικής της ανθρωπότητας καθώς επίσης είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε τα πάντα για να την προσφέρουμε στα παιδιά μας. Είναι όμως αλήθεια αυτό;

Ο άνθρωπος εξελίχθηκε και αναπτύχθηκε ως ένα κοινωνικό όν που η επιβίωση του στηριζόταν βαριά στην υποστήριξη και στη συνεργασία με άλλους ανθρώπους. Η έννοια της οικογένειας ξεκίνησε από τους προϊστορικούς χρόνους για τον άνθρωπο. Οι άνδρες προστάτευαν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους και δημιούργησαν στενούς δεσμούς με τους απογόνους τους διότι το ρητό «ισχύς εν τη ενώση» ήταν πραγματικά αυτό που έκανε τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου. Και αυτός ο καθολικός κανόνας της ένωσης της οικογένειας συνεχίζεται ακόμη και σήμερα και μάλιστα είναι μια αξία δακτυλοδεικτούμενη από τον κόσμο. Όμως τι σχέση έχουν όλα αυτά με την ελευθερία για την οποία ξεκίνησα να γράφω πριν;

Οι οικογένειες μέχρι πρότινος ήταν πολυμελείς και πάρα πολύ συχνά οι γηραιότεροι έμεναν μαζί τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Είναι ένδειξη αγάπης και σεβασμού από μέρους των παιδιών να φροντίζουν τους γονείς και τους παππούδες διότι και αυτοί με τη σειρά τους βοήθησαν τα παιδιά τους και τους δικούς τους γονείς. Έμμεσα λοιπόν για ορισμένους ανθρώπους η ελευθερία τους περιορίστηκε γιατί ανέλαβαν -όπως οι μαχητές των ταινιών- να θυσιάσουν ένα αρκετά μεγάλο μέρος της ζωής τους γηροκομώντας τους γηραιότερους αφήνοντας πίσω ενδεχομένως όνειρα, ελπίδες, ευκαιρίες και πολλά άλλα.

Η πραγματική όμως αγάπη του γονέα δεν είναι να εγκλωβίσει τα παιδιά του γύρω από τη δική του ζωή. Ο γονιός που θυσίασε δεκαετίες από τη ζωή του για να προετοιμάσει τα παιδιά του όσο περισσότερο γίνεται για την ένταξη τους στην ενήλικη ζωή θα έπρεπε να γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει να χάνει κάποιος την ελευθερία του για την ευημερία κάποιου άλλου. Πως γίνεται λοιπόν να ποτίζουν οι ίδιοι αυτοί γονείς με ενοχές τα παιδιά τους για το ποιος θα τους προσέξει στα γεράματα; Πως γίνεται να δολώνουν το καλάμι της γηροκομίας με «λαχταριστές» κληρονομιές μόνο για αυτό το παιδί που θα τους κοιτάξει στα γεράματα δημιουργώντας έτσι ανεπιθύμητες συγκρούσεις μεταξύ αδερφών; Το καταλαβαίνω ότι υπάρχουν παράγοντες που μπορούν να οδηγήσουν τα παιδιά να γηροκομήσουν τους γονείς τους. Μπορεί να είναι λόγοι οικονομικοί ή παθητικής αγάπης απέναντι στο γονιό κ.α. όμως ως γονείς έχουμε την υποχρέωση να ελευθερώσουμε τα παιδιά μας από τα δικά μας προσωπικά βάρη και να τα αφήσουμε να αποφασίσουν αυτά για τη ζωή τους χωρίς να τα υποχρεώνουμε για τίποτα.

Οι εποχές έχουν αλλάξει, ο άνθρωπος βγήκε από τα σπήλαια εδώ και χιλιετίες. Μπορεί να καταφέρει να ζει και μόνος του χωρίς να υποχρεώνει άλλους να τον προστατεύουν. Και μπορεί ο κάθε σωστός γονιός να ζει με τις δικές του δυσκολίες, μα όπως φροντίσαμε για την ανατροφή των παιδιών μας έτσι πρέπει να φροντίσουμε και για ένα αύριο δίχως αυτά, προσφέροντας τους περισσότερο πολύτιμο χρόνο για να ζήσουν ελεύθερα.